Kışla boğuştu ninem ve bahara erişti;
Kalktı da yatağından, yine işe girişti.

Göklere selam için, çıkmış harman başına
Uzakları süzerken şekil gelmiş kaşına

O yaşlı gözlerinde, ışıl ışıl bir neşe…
Güneş nineme güler, koca ninem güneşe…

Topuklarda sır tutmuş, o yıllardan yarıklar…
Bir köşeye atılmış, küskün eski çarıklar…

Son diktiğim çarıklar, bunlardı oğul! dedi:
Bak bu suskun öksüzler, öküz derisi idi.

Sordum koca nineme: Nasıl geçti yılların?
Sarıldım umutlara, dedi: Ha yarın… ha yarın!..

Bu hayatta yanında, kimler, kimler varmış!..
Acı yıllar dünyada, ondan neler koparmış!..

Bu koskoca yılları, yedim bitirdim yavrum!
Bilemezsin günlerle, neler yitirdim yavrum!

Kaynaşan yaşlarını, oyalarken gözleri;
Anlattı uzun uzun, titreyerek sözleri.

Ufka dalan bakışlar, bir asrı kucaklamış.
Ninemin bu dünyası, nice sırlar saklamış.

Cezmi GENÇTEN
1983